Dynastie-Blancke: karate is een levenswijze, muziek een hobby
vlnr.: Hedwig, Maurice, Inge en Erwin Blancke. Gunther, zwarte gordel 4de Dan, woont het grootste deel van het jaar in de VS
© Saskia Vanderstichele
Sint-Jans-Molenbeek - Na Koning Voetbal (het huis Ferrera) en de Atletiekkeizers van de Sprint (het huis Borlée) dit keer een familie die haar sporen op het strijdveld verdient. En wel met de blote hand. Karateka’s van vader op zoons en dochter: de dynastie-Blancke. En behalve slagkracht hebben ze in Molenbeek ook veel noten op hun zang.
Karate is erfelijk, geloof me. Het bewijs daarvan vind je in Molenbeek. Maurice Blancke gaf er behalve de muziekmicrobe ook een allesoverheersend karate-gen door aan zijn nageslacht. Nadat orkestleider Maurice gedumpt werd door zijn broer Norbert (beter bekend onder de artiestennaam Burt Blanca), trok hij in de jaren 1970 een streep onder de showbizz. Zijn opnamestudio in de Molenbeekse Korenbeekstraat bouwde hij prompt om tot een karate-zaal. Wat eerst een hobby was, werd nu een levenswijze. “Boksen is een sport, karate een cultuur,” pleit de meester.
Vijftig dollar per uur
Maurice Blancke is 77 jaar en opgeklommen tot een respectabele 9de Dan, een graad die maar weinig karateka’s hier behalen.
Al zijn kinderen schopten het tot zwarte gordel. Erwin (35) is gestopt, zus Inge (29) drukte onlangs ook de pauzeknop in. Maar Hedwig (33) is nog steeds een gepassioneerde sensei en houdt samen met pa de Blancke Academy draaiende. Een instituut dat behalve in Molenbeek ook in Strombeek en Ukkel een vaste uitvalsbasis heeft, en er lopen ook lessenreeksen in Meise en Londerzeel.
En dan is er nog Gunther Blancke (36). Hij is 4de Dan, maar trok – tot frustratie van pa – zijn liefde achterna, een Porto Ricaanse schone. Hij woont nu in Charleston (South Carolina, VS) en... stampte er in twee jaar tijd al vijf karatezalen uit de grond. Voor privéles betalen de Amerikanen er vijftig dollar per uur. Dat tikt aan.
Gunther is dus nu karateleraar. Net als stamvader Maurice, die nog lesgeeft op zijn 77ste. Naast de eigen karatepraktijk geeft hij ook nog driemaal per week les aan de Militaire School in Brussel. “Elke dag ben ik met karate bezig,” zegt hij. “Zeven dagen op zeven, zeker nu Gunther naar Amerika vertrokken is. Al komt hij toch zowat elke maand nog voor een tiental dagen overgevlogen om ook hier les te geven.”
“Nu begint het een beetje te wennen, maar ik geef toe dat ik het erg moeilijk had met zijn vertrek. Het voelde alsof hij uit de familiezaak stapte. Alsof ik een tweede maal gedumpt werd. Want ik had dat al eens meegemaakt met mijn broer, in nog veel extremere mate. Ik heb Norbert mee groot gemaakt als Burt Blanca. Jarenlang boekten we internationale successen. Tot onze secretaresse hem wijsmaakte dat hij het ook zonder mij wel kon en dat de koek niet meer gedeeld hoefde te worden. In de jaren zeventig kwam het tot een breuk, en er zijn ook harde processen gevoerd. Het is jammer. En waar staat hij nu? Zijn ster is volledig weggedeemsterd. Hij treedt nog wel wat op en hij woont in Frankrijk. Maar de echte successen? Die zijn uitgebleven.”
Broodrenner-accordeonist
Al tijdens zijn muziekcarrière was Maurice Blancke gebeten door de karate-microbe. Nochtans had hij ook een verleden als wielrenner. “Ik ben nog beroepsrenner geweest in 1958. Ik reed voor Bertin, een Franse fietsconstructeur. In die tijd was dat nog met de reservebanden op je rug en zelf herstellen tijdens de koers als je lek reed. Maar om veel geld te verdienen, moest je echt al een heel goeie zijn.”
“Ik had muziek gestudeerd en stichtte een eigen groepje. En dan moet je op een moment kiezen. Mijn jongere broer zat mee in het orkest en we toerden veel langs de baancafés, de disco’s van vroeger. We hadden succes met The Fellows en ik drong er bij Norbert op aan om ook eens te zingen. We hadden Elvis gezien in de film King Creole en die muziek sloeg bij ons aan. Dus werden we Burt Blanca & the King Creoles. We waren de allereersten in België die rock-’n-roll brachten. Pionierswerk was dat, maar het loonde.”
“Zelf componeerde ik ook nummers en ‘Texas rider’ werd opgepikt door de platenmaatschappij His Master’s Voice. Al gauw mochten we een contract tekenen in Parijs bij het grote Pathé-Marconi. Dat hebben heel weinig Belgen ons nagedaan.”
“Door de muziek ben ik in contact gekomen met karate. We traden veel op in de Lido aan De Brouckère. Een hevige fan kwam er altijd luisteren en op een dag vertelde hij dat hij aan karate deed. Judo was hier al bekend, maar karate was totaal nieuw. Dus nodigde ik hem uit in Molenbeek. Dat was nog de karate pur sang: stenen of planken in twee slaan tot je handen blauw waren, en luid schreeuwen. In het buitenland was karate beter bekend. Op onze tournees ging ik er steevast naar op zoek en leerde ik mannen als de Fransman Dominique Valéra kennen – voor mij nog steeds de grootste karateka van Europa. We hebben zelfs een single over hem uitgebracht.”
Levensstijl
De tijd van stenen en planken in elkaar rammen is voorbij. Nu is de sport veel technischer geworden. “En toegankelijker, ook voor kinderen. Al is voor mij karate meer dan een sport. Boksen is een sport, karate een cultuur. Het is een krijgskunst: je verdedigen met ‘de lege hand’. Het gaat ook om discipline, respect. Eigenlijk is het een levensstijl. De pastoor heeft zijn misboek, de karateka zijn bewegingen. Je moet in die bewegingen geloven. En je bent nooit volleerd.”
De Blancke Academy is zowat de oudste karateclub in België. En een familiebedrijfje. Toen Maurice Blancke met de showbizz kapte, bouwde hij de opnamestudio in de Korenbeekstraat resoluut om tot een oefenzaal. Na al die jaren ruikt het er nu wat oud en muffig. Maar het heeft ook zijn charmes. Inclusief de kleine bar. “Zaterdag staat mijn zoon Gunther hier weer, overgevlogen uit Amerika. Hij zet dus op zijn manier ons levenswerk verder. En Hedwig heeft het ook in zich, hij is technisch bijzonder sterk. Dat maakt hem tot een goede opleider. Zelf wil ik ook nog een tijdje bezig blijven. Ik wil honderd jaar worden, toch als ik tot mijn negentigste goed kan zijn. De jongste jaren ben ik 25 kilo afgevallen. Ik ben weer in topconditie. Karate houdt mij jong.”
“Na mijn muziekcarrière heb ik nog ruim vijftien jaar bij Securitas gewerkt; op mijn 65ste moest ik daar met pensioen. Heel wat van mijn collega’s en ook mijn grote baas zijn hier nog les komen volgen. In al die jaren zijn er al duizenden langs de Blancke Academy gepasseerd. Wij zijn geen amateurs, hé.”
DE BLANCKE-DYNASTIE: WACHTEN OP DERDE GENERATIE
Maurice Blancke (77)
Maria Ceuppens (65)
Vijftig dollar per uur
Maurice Blancke is 77 jaar en opgeklommen tot een respectabele 9de Dan, een graad die maar weinig karateka’s hier behalen.
Al zijn kinderen schopten het tot zwarte gordel. Erwin (35) is gestopt, zus Inge (29) drukte onlangs ook de pauzeknop in. Maar Hedwig (33) is nog steeds een gepassioneerde sensei en houdt samen met pa de Blancke Academy draaiende. Een instituut dat behalve in Molenbeek ook in Strombeek en Ukkel een vaste uitvalsbasis heeft, en er lopen ook lessenreeksen in Meise en Londerzeel.
En dan is er nog Gunther Blancke (36). Hij is 4de Dan, maar trok – tot frustratie van pa – zijn liefde achterna, een Porto Ricaanse schone. Hij woont nu in Charleston (South Carolina, VS) en... stampte er in twee jaar tijd al vijf karatezalen uit de grond. Voor privéles betalen de Amerikanen er vijftig dollar per uur. Dat tikt aan.
Gunther is dus nu karateleraar. Net als stamvader Maurice, die nog lesgeeft op zijn 77ste. Naast de eigen karatepraktijk geeft hij ook nog driemaal per week les aan de Militaire School in Brussel. “Elke dag ben ik met karate bezig,” zegt hij. “Zeven dagen op zeven, zeker nu Gunther naar Amerika vertrokken is. Al komt hij toch zowat elke maand nog voor een tiental dagen overgevlogen om ook hier les te geven.”
“Nu begint het een beetje te wennen, maar ik geef toe dat ik het erg moeilijk had met zijn vertrek. Het voelde alsof hij uit de familiezaak stapte. Alsof ik een tweede maal gedumpt werd. Want ik had dat al eens meegemaakt met mijn broer, in nog veel extremere mate. Ik heb Norbert mee groot gemaakt als Burt Blanca. Jarenlang boekten we internationale successen. Tot onze secretaresse hem wijsmaakte dat hij het ook zonder mij wel kon en dat de koek niet meer gedeeld hoefde te worden. In de jaren zeventig kwam het tot een breuk, en er zijn ook harde processen gevoerd. Het is jammer. En waar staat hij nu? Zijn ster is volledig weggedeemsterd. Hij treedt nog wel wat op en hij woont in Frankrijk. Maar de echte successen? Die zijn uitgebleven.”
Broodrenner-accordeonist
Al tijdens zijn muziekcarrière was Maurice Blancke gebeten door de karate-microbe. Nochtans had hij ook een verleden als wielrenner. “Ik ben nog beroepsrenner geweest in 1958. Ik reed voor Bertin, een Franse fietsconstructeur. In die tijd was dat nog met de reservebanden op je rug en zelf herstellen tijdens de koers als je lek reed. Maar om veel geld te verdienen, moest je echt al een heel goeie zijn.”
“Ik had muziek gestudeerd en stichtte een eigen groepje. En dan moet je op een moment kiezen. Mijn jongere broer zat mee in het orkest en we toerden veel langs de baancafés, de disco’s van vroeger. We hadden succes met The Fellows en ik drong er bij Norbert op aan om ook eens te zingen. We hadden Elvis gezien in de film King Creole en die muziek sloeg bij ons aan. Dus werden we Burt Blanca & the King Creoles. We waren de allereersten in België die rock-’n-roll brachten. Pionierswerk was dat, maar het loonde.”
“Zelf componeerde ik ook nummers en ‘Texas rider’ werd opgepikt door de platenmaatschappij His Master’s Voice. Al gauw mochten we een contract tekenen in Parijs bij het grote Pathé-Marconi. Dat hebben heel weinig Belgen ons nagedaan.”
“Door de muziek ben ik in contact gekomen met karate. We traden veel op in de Lido aan De Brouckère. Een hevige fan kwam er altijd luisteren en op een dag vertelde hij dat hij aan karate deed. Judo was hier al bekend, maar karate was totaal nieuw. Dus nodigde ik hem uit in Molenbeek. Dat was nog de karate pur sang: stenen of planken in twee slaan tot je handen blauw waren, en luid schreeuwen. In het buitenland was karate beter bekend. Op onze tournees ging ik er steevast naar op zoek en leerde ik mannen als de Fransman Dominique Valéra kennen – voor mij nog steeds de grootste karateka van Europa. We hebben zelfs een single over hem uitgebracht.”
Levensstijl
De tijd van stenen en planken in elkaar rammen is voorbij. Nu is de sport veel technischer geworden. “En toegankelijker, ook voor kinderen. Al is voor mij karate meer dan een sport. Boksen is een sport, karate een cultuur. Het is een krijgskunst: je verdedigen met ‘de lege hand’. Het gaat ook om discipline, respect. Eigenlijk is het een levensstijl. De pastoor heeft zijn misboek, de karateka zijn bewegingen. Je moet in die bewegingen geloven. En je bent nooit volleerd.”
De Blancke Academy is zowat de oudste karateclub in België. En een familiebedrijfje. Toen Maurice Blancke met de showbizz kapte, bouwde hij de opnamestudio in de Korenbeekstraat resoluut om tot een oefenzaal. Na al die jaren ruikt het er nu wat oud en muffig. Maar het heeft ook zijn charmes. Inclusief de kleine bar. “Zaterdag staat mijn zoon Gunther hier weer, overgevlogen uit Amerika. Hij zet dus op zijn manier ons levenswerk verder. En Hedwig heeft het ook in zich, hij is technisch bijzonder sterk. Dat maakt hem tot een goede opleider. Zelf wil ik ook nog een tijdje bezig blijven. Ik wil honderd jaar worden, toch als ik tot mijn negentigste goed kan zijn. De jongste jaren ben ik 25 kilo afgevallen. Ik ben weer in topconditie. Karate houdt mij jong.”
“Na mijn muziekcarrière heb ik nog ruim vijftien jaar bij Securitas gewerkt; op mijn 65ste moest ik daar met pensioen. Heel wat van mijn collega’s en ook mijn grote baas zijn hier nog les komen volgen. In al die jaren zijn er al duizenden langs de Blancke Academy gepasseerd. Wij zijn geen amateurs, hé.”
DE BLANCKE-DYNASTIE: WACHTEN OP DERDE GENERATIE
Maurice Blancke (77)
- 9de Dan.
- Geboren in Brugge, maar als tweejarige verhuisd naar Neder-Over-Heembeek. Begin jaren 1960 definitief naar Molenbeek.
- Geschoold muzikant. Speelt piano en accordeon, stichter van orkest The Fellows, omgedoopt tot Burt Blanca & the King Creoles. De pioniers van de rock-’n-roll reisden West-Europa af, stond op de affiche met onder meer The Animals, Eddie Mitchell, Bill Haley, Chuck Berry en Johnny Halliday.
- Kwam op 22-jarige leeftijd voor het eerst in contact met karate. Kapte na de breuk met broer Burt Blanca in 1976 met muziek, ging in dienst bij Securitas en leefde vooral voor zijn sport. Nog altijd de drijvende kracht achter de Blancke Academy; geeft ook les aan de militaire school.
- Getrouwd met Maria Ceuppens; samen vier kinderen.
- Is amper 1.65 meter, maar is nog altijd één brok energie.
Maria Ceuppens (65)
- Leerde op negentienjarige leeftijd Maurice-de-muzikant kennen in de French Cancan in Antwerpen. Schreef zich in voor karatelessen. "Ze nam dat al lachend op en dus zette ik haar na een paar maanden aan de deur," aldus Maurice. "Een blunder van formaat, besef ik nu meer dan ooit. Maar we zijn nu toch goed en wel veertig jaar samen."
- Maria zorgde te allen tijde voor de logistieke steun: "Ik was de chauffeur, croste van hot naar her, zat soms tien uur lang aan het stuur. Ook nadien reed ik rond met de kinderen die ik in twee muziekscholen inschreef: een Frans- en een Nederlandstalige. Ze kunnen dus noten lezen in twee talen (schatert het uit)."
- Al op vierjarige leeftijd in de ban van karate. Groeide uit tot zwarte gordel 4de Dan.
- Krachtpatser die van snelle wagens houdt. Vaste lesgever (sensei) bij de Blancke Academy, maar sinds twee jaar wel met vaste stek in Charleston (VS), waar hij al vijf karatezalen opgericht heeft, samen met zijn Porto Ricaanse partner Olga, ook al een karateka. Komt nog met grote regelmaat overgevlogen om in Molenbeek, Strombeek en Ukkel les te geven.
- Speelt percussie, klarinet en piano.
- Zwarte gordel 2de Dan.
- Draaide ook mee in de
Blancke Academy, maar koos vervolgens voor zijn carrière: hij organiseert evenementen in dancings. - Speelt gitaar en piano.
- Minder krachtpatser dan broer Gunther, maar technisch verfijnde karateka. Zwarte gordel 4de Dan. Werkt vier vijfde als magazijnier; al de resterende tijd gaat naar karate. Vaste leerkracht/sensei binnen de Blancke Academy.
- Ook hij leerde partner Nathalie kennen in de karatezaal. Nu in blijde verwachting van een kindje: een derde-generatie-karate-telg.
- Speelt piano en trombone.
- Zwarte gordel 2de Dan.
- Tot voor kort lesgeefster aan de Blancke Academy. Sinds een paar maanden (tijdelijk) gestopt met karate om privéredenen, maar wil op termijn weer beginnen. “En als er ooit een kindje komt, dan zal ik niets forceren, maar toch karate aanprijzen. Zeer zeker.
- Werkt als secretaresse.
- Speelt piano en zingt.
No comments:
Post a Comment